Rys historyczny
Rasa ta zostala stworzona do walk z psami poprzez laczenie Bulldogow z Terrierami, po zakazaniu szczucia Buldogow na uwiazane byki oraz niedzwiedzie w XIX-wiecznej Anglii. Na poczatku XX wieku (1935) zostal zaakceptowany przez Kennel Club jako Staffordshire Bull Terrier. W 1975 roku zarejestrowano pierwszego Staffika w American Kennel Club, byl to angielski import Champion Tinkinswood Imperial. Pierwszym Champion USA (amerykanskim Championem) byla suka importowana z Australii – Northwark Becky Sharpe. Staffordshire Bull Terrier jest angielska rasa, choc czesto jest mylony ze swoimi amerykanskimi kuzynami – Amerykanskim Staffordshire Terrierem i Amerykanskim Pit Bull Terrierem. Oficjalny, aktualny wzorzec dla tej rasy pochodzi z 24 czerwca 1987
Budowa
Glowa jest krotka i gleboka, z szeroka czaszka. Mocno zaznaczone miesnie policzkowe, wyrazny stop, krotka kufa, nos czarny. Wargi sa zwarte a szczeki mocne o duzych zebach i zgryzie nozycowym. Oczy sa ciemne, ale moga, w pewnej mierze, harmonizowac z barwa masci psa. Sa okragle, sredniej wielkosci, osadzone w taki sposob, aby pies patrzyl na wprost. Uszy sa noszone w paczek rozy lub polstojace, nieduze. Uszy calkowicie stojace lub calkiem wiszace sa wada. Szyja jest umiesniona, raczej krotka, o prostej linii, stopniowo rozszerzajaca sie w kierunku ramion. Tulow jest dobrze umiesniony i zwarty o rownej gornej linii. Szeroki front, gleboka klatka piersiowa, a zebra sa dobrze wysklepione Lapy sa silne, sredniej wielkosci, mocno stojace. U psow o jednolitej szacie paznokcie powinny byc koloru czarnego. Konczyny przednie sa proste, o mocnym kosccu, dosc szeroko rozstawione, o dobrze zwiazanych lopatkach. Poczynajac od srodrecza lapy zwrocone sa lekko na zewnatrz. Konczyny tylne powinny byc dobrze umiesnione. Stawy skokowe niskie, kolana dobrze ukatowane. Konczyny tylne ogladane z tylu powinny byc rownolegle. Ruch jest swobodny, zwinny i mocny, oszczedny w wysilku, nogi poruszajace sie rownolegle, patrzac zarowno od frontu, jak i od tylu. Dostrzegalny naped tylnych konczyn. Ogon jest sredniej dlugosci, nisko osadzony, zwezajacy sie ku dolowi i noszony raczej nisko.
